Dit interview is geparafraseerd voor consistentie en duidelijkheid. Je kunt het volledige interview met Jay Hardway hier beluisteren!
Welkom, Jay! Hoe gaat het met je?
Jay: Het gaat goed!
Joey: Er zijn waarschijnlijk niet veel mensen die je nog niet kennen, maar kun je ons iets meer vertellen over hoe je bent begonnen? Je hebt al gezegd dat je bent begonnen met DJ-en op houseparty’s, bruiloften en dat soort dingen.
Jay: Ik begon muziek te maken toen ik 14 was. In die tijd was het gewoon een hobby en iets waar ik al van hield. Ik was al bekend met de plaatselijke DJ’s en vroeg altijd naar hun apparatuur. Toen stelde een vriend van me zijn DJ-set voor en oefende ik met hem. Hij was DJ bij een hockeyclub. Daarna begon ik met feesten voor vrienden, bruiloften en bars. Ik deed dat min of meer stabiel, maar het ging nergens heen totdat ik zes jaar geleden mijn eerste hit kreeg.
Joey: Wanneer realiseerde je je dat dit een carrière zou kunnen zijn?
Jay: Ik was 14 of 15 toen ik Fruity Loops ontdekte en leerde hoe ik melodieën moest maken. Toen, rond mijn 18e of 19e, dacht ik dat ik talent had.
Joey: Wat was de reactie van je familie of vrienden toen je daarmee begon?
Jay: Ze waren erg geïrriteerd omdat ik ze muziek liet horen waarvan ik dacht dat ik erg goed was, maar als je muziek of iets creatiefs begint te maken, denk je dat je uitmuntend bent en geloof je dat alles wat je maakt goed klinkt omdat jij het gemaakt hebt en het nieuw is. Maar dan bereik je een punt waarop het is alsof ik helemaal niet goed ben. Volgens mij heet het ‘Mount Stupid’ of zoiets: je gaat helemaal naar beneden en bouwt langzaam je kwaliteit op en wordt beter. Ik denk dat het moment voor mij was toen ik mijn eerste studiomonitoren kocht. De melodieën waren er al, maar het geluid en de andere dingen waren verschrikkelijk. Ik realiseerde me toen dat ik talent had, maar dat ik nog veel werk moest verzetten.
Joey: Je zei dat je veel tijd in de studio hebt doorgebracht. Hoe heb je je vaardigheden ontwikkeld? Ben je naar school geweest?
Jay: Nee, ik heb veel youtube tutorials bekeken en ben er zelf achter gekomen. Ik had vooral plezier en maakte dingen die ik wilde maken. Ik hoorde een nummer van Chuckie en probeerde het na te spelen, maar het klonk er helemaal niet naar. Elke keer dat je een nieuw project doet, leer je een nieuwe vaardigheid, vind je een uniek geluid of een manier om je kicks beter te laten klinken. Met honderden projecten word je na een tijdje gewoon steeds beter. En er is een punt waarop je begint te horen of je nummer goed genoeg is.
Dat is interessant. Hoe hoor je dat? Kun je het uitleggen?
Het is moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik dit niet altijd heb, want soms vind ik iets goed klinken terwijl iedereen het haat. Er zal dus altijd iets met smaak zijn. Het is ook leuk om als DJ je track uit te testen en de reactie in de club te zien. Het is puur ervaring als het gaat om het kennen van een goede melodie of basislijn, maar je moet het ook uitproberen.
Joey: Het is bizar, want ik praat met veel artiesten, zoals muziekproducenten en DJ’s, en die vraag komt steeds terug: hoe weet je wanneer je nummer af is?
Jay: Oh, het is nooit af, denk ik.
Joey: Maar hoe bepaal je het moment waarop het allemaal klaar is?
Jay: Ik denk dat je met een label of je manager moet praten en moet besluiten ‘dit is het’.
Joey: Dus je gebruikt ook andere mensen om beslissingen te nemen?
Zoiets. Als producer is je track nooit af. Je hebt altijd wel wat dingen die je nog wilt doen. Bijvoorbeeld hoge hoeden polijsten, FX toevoegen, enz. Er zullen altijd dingen zijn die je wilt veranderen. Omwille van je releaseschema moet je soms zeggen: “oké, de baby verlaat nu het nest” haha.
Joey: Hoe deed je dat voordat je een label of manager had? Welke mensen heb je bereikt?
Forums. Ik zou posten op het Laidback Luke forum. Hij gaf zelf feedback, wat nuttig was omdat er technisch gezien enkele tips waren, maar hij gaf ons ook vooral zijn mening. Vroeger was het een hotspot van mensen, als een kleine gemeenschap. Ook het Vato Gonzalez forum was erg goed. We ontmoetten elkaar op Dancefair met mensen van het Vato forum, en het was een coole en kleine gemeenschap. Ik weet niet of er nu zo’n gemeenschap is. Het lijkt individueler.
Joey: Er zijn zeker nog een paar pagina’s – vooral Facebookgroepen. Ik heb er zelf een waar 1000 producenten met elkaar praten en feedback geven. Ik denk dat het verschoven is van een forum op je website naar sociale media.
Jay: Je moet accepteren dat het nooit af zal zijn. Ik weet nog dat ik mijn track Electric Elephants naar Martin Garrix stuurde en hij zei: “Ik vind de drop maar niks.” Het raakte me echt en ik probeerde het te veranderen en met nieuwe dingen te komen, maar besloot het zo te houden. Het werd een groot succes. Dus je kunt het niet iedereen naar de zin maken; er zullen altijd mensen zijn die sommige dingen in je track niet leuk vinden.
Joey: Dat is het met muziek. Het is kunst. Ik kan naar de Mona Lisa kijken en zeggen: “Ik vind hem niet mooi”, maar op de een of andere manier is hij nog steeds miljoenen dollars waard. Er is een belangrijke persoonlijke mening betrokken bij de hele zaak. Dat is altijd heel interessant, want als je om feedback vraagt, krijg je hun persoonlijke mening en geen feedback.
Jay: Dat is belangrijk, maar ik denk ook dat met feedback, je weet dat je goede feedback krijgt als je een hekel hebt aan wat de persoon zegt omdat je wist dat ze gelijk hadden. Ik merkte dit zelfs bij de A&R van Spinnin. Ik stuurde een nummer en hij kwam terug met “ja, ik vind het goed, maar….” en dan is alles wat hij zegt waar, maar je haat het omdat je het soms niet aan jezelf wilt toegeven. Het is essentieel om echt eerlijke mensen te hebben.
Er zijn zeker artiesten die alles doen zoals ze willen en succes hebben, maar ik weet niet of je dat kunt doen in de dj- of EDM-scene; je wilt tracks die altijd in de smaak vallen bij het publiek.
Joey: Het is een evenwicht in die zin dat je ook een publiek moet behagen, maar tegelijkertijd wil je jezelf als artiest vertegenwoordigen. Het is een compromis.
Jay: Het is een grijs gebied omdat het artistiek is, dus je moet het niet commerciëler maken, maar tegelijkertijd is het een bedrijf.
Soms moet je zeggen: “Ik ga dit nummer op deze manier doen.” Je moet ook onthouden dat je jezelf altijd uitdrukt, en zelfs als er één levenslange fan is door die track, is dat een overwinning. Als de rest het niets vindt, heb je de maand erna een nieuw record.
Joey: Wat vind je van het vrijgekomen bedrag? Zei je één keer per maand? Het is de laatste jaren veranderd.
Ja, het is waanzinnig stressvol. Je zet jezelf onder druk; je fans zetten je onder druk. Telkens als je een nummer uitbrengt, vragen mensen “wanneer komt er nieuwe muziek?”. Ik bedoel, je kunt ervoor kiezen om dat niet te doen. Je kunt besluiten om twee nummers per jaar uit te brengen, maar ik denk dat je het moeilijk gaat krijgen om boekingen te krijgen.
Dat is het juist. Promoters hebben munitie nodig om kaartjes te verkopen. Je voelt druk van fans, van promoters – misschien begint je manager je ook onder druk te zetten omdat hij je ook moet verkopen. En je zet jezelf onder druk omdat je muziek wilt uitbrengen als een creatieve artiest. Dat zal altijd moeilijk zijn en een strijd om het volgende grote ding te krijgen.
Jay: Het leuke aan muziek maken is dat je nooit weet wat het volgende grote ding wordt.
Joey: Wat is volgens jou je bekendste nummer?
Jay: ‘Wizard’ met Martin Garrix is mijn grootste hit. Ik verwachtte het omdat Martin al groot was. Martin bracht Animals uit en vlak daarna kwam Wizard. Maar persoonlijk denk ik dat Electric Elephants degene is geweest waarbij de industrie zag, ‘oh deze man is legitiem; hij kan ook produceren’. Dat is een belangrijkere prestatie voor mij, want dat heeft me op de kaart gezet.
Joey: Had je verwacht dat de baan zo groot zou worden?
Nee, helemaal niet.
Dat is het leuke. Je zit gewoon in de studio iets te maken wat je leuk vindt. Je vindt er een label voor, het wordt uitgebracht en je hebt geen idee wat er gaat gebeuren. Ik denk dat dat het mooie is van muziek tegenwoordig, vooral met het internet, je weet nooit waar het terecht komt. Soms belandt het in de Indonesische hitlijsten en dan vraag je je af hoe het daar terecht is gekomen.
Ja, het is gek hoe het werkt. Ik weet nog dat ik het naar een paar DJ’s stuurde en zij zeiden: “Het is geweldig,” en het label stuurde het rond en het kreeg zoveel goede feedback. Dat gebeurt vaak. En als ze het beginnen te spelen in Ultra en Tomorrowland, is dat anders en weet je dat het een andere tractie krijgt.
Joey: Heb je een idee wat die track speciaal maakt?
Jay: Het is toegankelijk. De eerste keer dat je het hoort, is het al makkelijk om naar te luisteren. Het is een makkelijke melodie maar heeft ook een ander geluid. Het is anders en gemakkelijk toegankelijk.
Joey: Je noemde de samenwerking met Martin Garrix. Kun je iets meer vertellen over hoe dat gebeurde?
Ja, we kennen elkaar al heel lang. We waren vrienden voordat we allebei grote optredens kregen. Hij produceerde toen hij 14 jaar oud was en ik ontmoette hem op het Vato forum. We werkten de volgende jaren samen en werden vrienden. Toen alles eenmaal ontplofte, werd hij getekend bij Spinnin Records en Animals kwam. Niemand verwachtte het succes van Animals. En toen kwam Wizard. Dus letterlijk de zomer van Dieren, vlak daarvoor, bezorgde ik nog steeds barbecues. Een half jaar later tour ik over de hele wereld.
Joey: Dus die track zette je internationaal op de kaart en bezorgde je de optredens en financiële arbitrage.
Ja, in een hele snelle tijd. Het voelde alsof ik van de ene op de andere dag DJ was in een kleine bar in mijn woonplaats en DJ in Vegas.
Joey: In het begin, toen die internationale optredens binnenkwamen, werd je toen samen met Martin Garrix geboekt, of onder je eigen naam?
Jay: Nou, ik heb getekend bij Ace Agency en zij waren erg slim met hun tactiek. Ik werd getekend rond de tijd van de baan.
Joey: Dus Wizard heeft je ook op de kaart gezet in de industrie.
Juist, en Martin was erg lovend over mij. Hij zorgde ervoor dat Ace Agency tekende en zorgde ervoor dat Spinnin mij tekende. Hij duwde me echt vooruit. Het was echt cool om een vriend dat te zien doen.
Maar de manier waarop Ace Agency het deed was geniaal omdat ze zeiden: “Hé, je hebt Martin Garrix geboekt, wil je Jay Hardway ook boeken?” Dus ik had mijn eigen fee en mijn eigen naam, en natuurlijk werd ik gepresenteerd toen Martin Garrix werd geboekt, maar als een aparte artiest. Niet zoals een package deal, want als je een package deal doet, weet je niet welke prijs je waard bent. En nu wisten we dat Jay Hardway in die markt X waard is. We kunnen die markt echt uitbouwen.
Ik wist niet dat dat het begin was. Ik dacht dat je daarvoor een hele carrière had.
Nou, een carrière in barbecues! Ik maakte veel muziek, maar bracht het nog niet uit. Ik had al een contract bij Universal Publishing, maar Wizard was echt mijn lancering. Toen was het voor mij de druk om door te gaan.
Joey: Hoe ging je om met die druk?
Jay: Het was veel onzekerheid in het begin omdat ik wist dat ik muziek kon maken, maar ik wist niet hoe ik iemand anders moest overtuigen dat ik ook muziek kon maken omdat ze dachten dat ik alleen hits uitbracht met Garrix. Dus het kostte me een paar maanden. Ik denk dat Wizard is uitgebracht in oktober 2013, en ik heb er tot maart over gedaan om Bootcamp uit te brengen. Dat was mijn eerste solosingle, maar hij deed het erg goed, dus het bracht me weer wat hype.
Joey: Ik kan me voorstellen dat dat moeilijk is. Het is geweldig dat je zo’n kickstart van je carrière hebt, maar tegelijkertijd denkt het publiek misschien dat je ‘Robin’ van ‘Batman’ bent, en nu voel je de stress om te bewijzen dat je geen Robin bent – je bent Superman.
Jay: Ik probeerde dat idee los te laten. Ik was ook een beetje ouder dan Martin – Martin was ongeveer 16, en ik was ongeveer 22. Ik had dus al meer levenservaring dat ik minder onder de indruk zou zijn van dat idee. Ik ging gewoon mijn eigen ding doen en als mensen me boekten vanwege Garrix, dan geweldig, en als ze begonnen te zien dat ik mijn eigen muziek maak, dat is geweldig. Maar ik heb nooit echt geprobeerd te veel na te denken. De druk kwam vooral van mezelf.
Joey: Ik denk dat dat je kracht is. We hebben elkaar nooit eerder gesproken en wat ik uit je verhalen kan opmaken is dat je je bewust bent van de dingen die gebeuren in je leven en je carrière. Ik denk dat dat een grote kracht is.
Jay: Ja, ik denk dat het echt belangrijk is. We zien veel artiesten die marionetten zijn en het kan ze niet echt schelen. Dat heb ik nooit gedaan. Het is ook cruciaal om bewust met je gezondheid om te gaan.
Joey: Is dat nog steeds iets waar je aan denkt als je toert? Doe je veel lange tours, dus tours van twee weken?
Jay: Nee, niet zoveel. Ik geef de voorkeur aan één, misschien twee weekenden en dat is het dan. Twee weken is een lange tijd voor mij om van huis weg te zijn. De VS is niet zo’n grote markt voor mij, dus het is meestal één weekend. In China doe ik soms twee weken omdat er twee weekenden aan verbonden zijn, maar meestal is het gewoon een apart weekend met twee shows. In de zomer kun je een aantal shows midden in de week hebben.
Joey: Wat is op dit moment de grootste markt voor jou? Azië?
Jay: Azië is groot, maar dat is tegenwoordig moeilijk te zeggen.
Is Europa nog steeds een ding?
Jay: Ja. Aan de ene kant zeggen promotors dat EDM dood is, en ja, het is moeilijk om EDM-acts te boeken. Aan de andere kant kun je shows doen en mensen worden gek van het commerciële spul. Je begint je af te vragen of EDM echt dood is. Ik was bij een straatparade in Zürich, en die vent begint met Techno, en dan begint een andere DJ commerciële dingen te draaien. Meteen begonnen mensen gekker te worden. Dus mensen zeggen dat ze niet van EDM houden, maar dat doen ze anders wel. Ze houden nog steeds van commerciële dingen.
Joey: Ja, alsof zeggen dat je underground bent “interessanter” is, maar veel mensen zijn commercieel. Het is de beslissing die je als artiest neemt. Wat ga je volgen? Wil je de menigte plezieren? Promotor? Wat is de balans in dat hele verhaal?
Jay: Nou, het bevalt de promotor om kaartjes te verkopen. Als jij je kaartjes verkoopt, is de promotor waarschijnlijk blij. Zo is het eigenlijk. Ik heb een aantal keren gehad dat ze mijn set geweldig vonden en we hadden een leuke tijd en een etentje, maar uiteindelijk gaat het ze veel meer om het geld.
Joey: Maar laten we zeggen dat je een evenement hebt georganiseerd. Je boekt je favoriete artiest voor waarschijnlijk een krankzinnig bedrag. Je plant de artiest in, het is geen privéfeest, het is een commercieel feest, en er komen tien mensen. Je krijgt 100 euro aan inkomsten en dat is het. Ik zou gek worden – wie niet?
Jay: Ja, dat is wat je je altijd moet realiseren als DJ. Je hoeft geen commerciële jongen te zijn, maar je moet accepteren dat als je geen commercieel tintje aan je set toevoegt, je misschien minder shows zult geven of minder kaartjes zult verkopen. Dat is ook goed – maar als je een grote mainstage wilt, moet je beginnen met kaartjes verkopen.
Iedereen heeft altijd zoiets van, Timmy Trumpet kwam uit het niets en nu is hij groot. Maar ik herinner me dat ik de headliner was van een show en hij was de tweede headliner. Maar hij had deze merch en zijn opblaastrompetten – sindsdien is hij blijven bouwen en heeft hij keihard gewerkt. Nu doet hij het hoofdpodium. Mensen zien niet wat er achter de schermen gebeurt.
Joey: Je zei dat je veel uren in de studio hebt doorgebracht en er is een gezegde dat zegt dat je na 10.000 uur een pro bent. Mensen vergeten ook dat mensen alles hebben meegemaakt – ze hebben dezelfde periode meegemaakt.
Jay: Ik krijg demo’s van mensen die zeggen “hey, het is nog niet gemastered” en dan denk ik altijd van ‘oké, daar heb je er weer zo een’.
Joey: Wat dacht je op dat moment?
Jay: Nou, het is alsof je zegt: “Het is niet goed genoeg, maar ik stuur het je toch”. Waarom maak je het niet af? Als het niet gemasterd is, is dat eigenlijk een excuus dat het niet goed klinkt.
Wat ook frustrerend is aan het zijn van een creatieve artiest, is dat je er uren en uren in steekt, maar dat het dan lijkt alsof niemand het wil hebben en je er niets mee kunt doen. Je zou het naar je moeder kunnen sturen en ze zou het leuk vinden, maar dat is zo veel verspilde uren. Daar moet je mee leren leven.
Nou, ik denk dat dat veranderd is. Wij komen uit een tijd waarin dat ook echt gebeurde. Als je niet bij een label kon tekenen, was je de lul. Maar op dit moment kan iedereen posten op Tunecore of Distrokid en voor 10 dollar zetten ze je muziek op Spotify of iTunes. Op dit moment, als een label het niet wil, kun je nog steeds zeggen: fuck it, laat mij het zelf doen. Laten we contact opnemen met een paar eigenaars van afspeellijsten en kijken of ik het kan promoten of naar een paar DJ’s kan sturen. Dan kom je weer terug bij het kunstaspect ervan – er zijn altijd mensen die het wel of niet leuk vinden. Ik denk dat er op dit moment een groot voordeel is voor aspirant-kunstenaars. Ze vertrouwen niet meer op derden. Het label of de manager heeft niet meer de leiding, jij hebt de leiding. Het ligt er maar net aan hoeveel werk je steekt in het promoten van jezelf.
Jay: Het is hard werken, dus daarom betaal je in eerste instantie de helft van de royalty’s voor de tracks aan de labels.
Joey: Labels kunnen nog steeds superhandig zijn, maar alleen als je tekent bij een label met dat bereik zoals Spinnin of Revealed – dat zijn allemaal labels die de aandacht van hun fanbase hebben. Je hebt ook een label nodig dat overeenkomt met de kwaliteit.
Jay: Ik denk dat het altijd gevaarlijk is voor jezelf en je eigen merk als je iets online zet. Ik had altijd het gevoel dat als mijn nummer niet goed genoeg was voor mijn label, het misschien niet goed genoeg was voor mijn markt. Dus kwam ik terug met een plaat waarvan meer mensen van labels zeiden: ja, het is goed genoeg. Het is een soort kwaliteitscontrole. Maar het is ook een balans.
Joey: Het is een kritische vraag. Net als een promotor zit het label in de geldbusiness. Dus als ze naar een nummer luisteren dat AKA “underground” is, is dat nauwelijks te verkopen. Maar tegelijkertijd kan het ook betekenen dat het anders is en dat het de volgende ‘Animals’ zou kunnen zijn. Het zou het normale kunnen doorbreken. Veilig uitbrengen betekent dat je de resultaten kunt verwachten, maar tracks uitbrengen die het normale doorbreken kan je meer succes opleveren. Als artiest moet je je altijd afvragen als een label het afwijst: is het een slechte track of zien ze op dit moment geen geld?
Jay: Dat is heel moeilijk; zo moeilijk zal het altijd zijn. Maar het is ook cool omdat je nooit weet hoe een nummer het uiteindelijk zal doen.
Joey: Ben je het eens met de stelling dat je net zo goed bent als je laatste release?
Jay: Ik zou zeggen dat je misschien net zo goed bent als je slechtste release. Maar nogmaals, wat is een goede release? Is het een miljoen plays of een track waarvan mensen echt opnieuw denken hoe de track hen emotioneel raakt, maar die slechts 50.000 streams heeft. Welke is beter? Ik denk dat het ook een moeilijke tijd is als het gaat om hits.
Joey: Ik hoorde een paar weken geleden iets wat nogal verbijsterend was. Iemand zei: “Denk je niet dat mensen bij artiesten alleen de hits onthouden?” Laten we zeggen dat je 10-15 nummers per jaar uitbrengt. Wat als je de volgende Animals uitbrengt, die je door een wereldwijde #1 status bracht. Denk je dat mensen zich zouden bekommeren om die andere releases?
Ja, nee. Dat is een uitstekend punt.
Op dit moment worden zelfs de slechtste nummers op aarde uitgebracht. Het is dus toegankelijker voor oude opzoeksporen. Mijn eerste remix was bijvoorbeeld verschrikkelijk. Maar je kunt het nog steeds online vinden. Is dat slecht? Of plaatst dat ding de dingen nog steeds in perspectief? Alsof mensen kunnen zien hoe je vooruit bent gegaan.
Ja, er staan nog steeds tracks op SoundCloud die niet zo goed klinken. Maar nu kunnen mensen zien hoe ver ik ben gekomen.
Joey: Ik denk dat het feit dat je een track record van releases hebt mensen inzicht geeft in hoeveel werk je in dit project hebt gestoken. Het is niet zo dat je één nummer hebt uitgebracht en je carrière is gemaakt. Het is je cv.
Jay: Maar toch, als ik een nummer 1 hit zou scoren, zouden mensen kunnen zeggen dat ik uit het niets kwam. En dat is niet waar.
Joey: Ja, ik denk dat inzicht wat stress opzij moet schuiven omdat het er niet echt toe doet. Het enige dat telt is of je de baan leuk vindt. Als het niet lukt, jammer dan en ga verder met de volgende. Maar elke release zal je een vorm van succes brengen; het kan één persoon zijn die beïnvloed is door die track, of een miljoen streams.
Jay: Ja, ik denk dat muziek maken altijd stressvol is. Vooral als je in de studio bent en geen inspiratie hebt, kan dat frustrerend zijn. Ik denk dat elke creatieveling een moment heeft dat je meemaakt na elk project dat je hebt afgerond.
Dat hele ding is een hersenspelletje. In een creatieve blokkade ben je je ergste vijand. Het is niet zo dat mensen zeggen dat die acht maatregelen die je produceert niet goed zijn. Wat als 2 miljoen mensen op deze planeet er anders over denken? Het is een constant gevecht met jezelf.
Jay: Het is iets waar je ook mee te maken krijgt. Als artiest moet je jezelf kwetsbaar opstellen. Als mensen commentaar geven op je track, voelt dat soms als een persoonlijke aanval. Je moet altijd goed nadenken.
Joey: Is dat iets waar je mee om hebt leren gaan?
Jay: Ik heb zeker geleerd om dat onder controle te houden. Naarmate je ouder wordt, kom je meer slechte dingen tegen over de industrie of slechte ervaringen op tournee. Het is belangrijk om je te realiseren wat er aan de hand is. Ik denk dat je zeker begeleiding nodig hebt van mensen om je heen. Maar je hebt mensen nodig die met beide benen op de grond staan en je vertellen: “Hé, het is normaal dat je dit meemaakt.” Na een paar stressvolle periodes leer je dat dit bij het leven hoort.
Joey: Als je terugkijkt op je carrière, wat zou je dan anders hebben gedaan?
Jay: Ik denk niet dat ik iets anders zou hebben gedaan, want ik heb het gevoel dat alles op zo’n manier is gebeurd dat het me heeft gebracht waar ik nu ben. Natuurlijk had ik wat conflicten met managers en labels, en zou ik dingen anders doen, maar ik heb nog steeds het gevoel dat dat voor mij had moeten gebeuren om het te begrijpen. Soms moet je fouten maken om echt te weten waarom je het doet. Zoals je al eerder zei, je kunt niets uit een boek leren omdat je het zelf moet ervaren.
Joey: Nou, ik wil je bedanken dat je de tijd hebt genomen om hier te komen en je kennis te delen!
Jay: Bedankt dat ik mocht komen!